مقایسه تأثیر اسپلینت های داینامیک و استاتیک بر میزان اسپاستی سیتی مچ دست بیماران مبتلا به سکته مغزی

چکیده   زمینه و هدف: استفاده از اسپلینت های مچ و دست یکی از روش هایی است که در حال حاضر به صورت متداول به عنوان یک درمان مکمل جهت کاهش اسپاستی سیتی مچ دست در بیماران مبتلا به سکته مغزی استفاده می شود. با این وجود اختلاف نظرهای فراوانی در مورد میزان کارآیی آن وجود دارد. هدف از انجام این پژوهش مقایسه تأثیر اسپلینت های داینامیک و استاتیک بر میزان اسپاستی سیتی مچ دست بیماران مبتلا به سکته مغزی بود.   مواد و روش ها: در این مطالعه مداخله ای 31 بیمار مبتلا به سکته مغزی انتخاب و به طور تصادفی بین یکی از گروه های اسپلینت داینامیک، اسپلینت استاتیک و گروه کنترل تقسیم شدند. تمام نمونه های این پژوهش به جزء گروه کنترل در طول سه ماه مطالعه تحت مداخله اسپلینتی قرار گرفتند؛ به طوری که 5 روز در هفته و به طور متوسط 6 ساعت در روز از اسپلینت هایشان استفاده می کردند. اسپاستی سیتی مچ در دو زمان شروع مطالعه و انتهای ماه سوم توسط معیار اصلاح شده اشورث و نیز تست های الکترومیوگرافی اندازه گیری شد. برای تحلیل آماری داده های حاصل از آزمون اصلاح شده اشورث و داده های الکترومیوگرافی به ترتیب از آزمون های کروسکال- والیس و آنالیز واریانس یکطرفه استفاده گردید.   یافته ها: تحلیل آماری داده ها کاهش معنی دار اسپاستی سیتی را در هیچ یک از گروه ها توسط هیچ کدام از آزمون های اصلاح شده اشورث و الکترومیوگرافی نشان نداد (05/0 p> ).   نتیجه گیری: بر پایه این یافته ها، استفاده از اسپلینت در توانبخشی بیماران مبتلا به سکته مغزی نمی تواند به عنوان یک روش کاهنده اسپاستی سیتی مچ دست سودمند باشد.   واژه های کلیدی: اسپاستی سیتی مچ دست، سکته مغزی، اسپلینت های داینامیک و استاتیک